oh! my angel #เรื่องสั้นวันละวีคลฮ
#หลินโฮวีคลี่
week2:random song
song:oh! my angel- jeong sewoon
오 나의 여신
คุณนางฟ้าของผม
너만 너만 너만 딱 보
มีแค่คุณเท่านั้น
눈을 눈을 뗄 수 없어
ที่ทำให้ผมละสายตาไปไหนไม่ได้
내 마음에 쏙 들어왔어
ผมคงตกหลุมรักคุณเข้าให้แล้ว
너랑 너랑 너랑 단 둘이
ผมกับคุณ แค่เราสองคน
같은 꿈을 꾸고 싶어
อยากจะฝันเรื่องเดียวกับคุณ
เมี๊ยว!....
"ว่าไง.... เจ้าตัวน้อย"เสียงของสิ่งมีชีวิตตัวน้อย และเสียงของผู้หญิงคนนึงดังขึ้นภายในสวนหลังโรงเรียนอันแสนเงียบสงบ ทำให้ไลควานลินที่กำลังหลับอยู่ใต้ต้นไม้แถวนั้นสะดุ้งตื่นเพราะกลัวว่าจะเป็นอาจารย์ ที่มาตรวจตรานักเรียนที่กำลังโดดเรียน
"เห้ย! มึงอูจินๆ ครูมา"สะกิดบอกเพื่อนอย่างรีบร้อนเพราะกลัวว่าเสียงที่ได้ยินนั้นจะตรงมาทางที่ตนนอนอยู่
"ห้ะ! ครูมาหรอ"พัค อูจินที่กำลังนั่นกดเกมอยู่ข้างๆกันนั้น ก็รีบถอดหูฟังและปิดมือถือของตนเองโดยไม่ห่วงว่าจะแพ้หรือไม่อย่างเร่งรีบ แล้วชะโงกหน้าออกไปทางหน้าต้นไม้ เพื่อมองหาในสิ่งที่เพื่อนพูด
"ไอ้เหี้ยย ครูที่ไหนไอ่สัดกูไม่เห็นมีใครเลย"เมื่อหันไปมองตามที่พูด ก็พบว่าไม่มีใครอย่างที่เพื่อนสนิทของตนพูด
"แต่กูได้ยินจริงๆนะเว้ย"เพราะตัวเขาเพียงแค่นอนหลับตาเฉยๆ และไม่ได้ใส่หูฟังอย่างเพื่อนซี้ที่นั่งอยู่ข้างอย่างอูจิน
"กูว่ามึงหลอนแล้วล่ะ กูไม่ได้ยินอะไรเลย"
"ก็มึงใส่หูฟังอยู่ไงไอ้สัส ไอ้ควาย"ด่าเพื่อนสนิทของตนไปทีหนึ่ง
"เออว่ะกูลืม งั้นนอนต่อเถอะครับท่านชายเดี๋ยวข้าน้อยจะเล่นเกมต่อ"ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์พร้อมกับหูฟังขึ้นมาเหมือนตอนแรก
"กูไม่นอนแล้ว ใกล้เวลาเลิกเรียนแล้วเดี๋ยวกูไปล้างหน้าก่อนเดี๋ยวกลับมา"ผมก้มมองนาฬิกาของตนเองแล้วลุกขึ้นเดินออกไป
เดินออกมาไม่ไกลจากจุดที่ตัวเองอยู่สักเท่าไหร่ก็ถึงห้องน้ำ แต่ก่อนที่จะถึงห้องน้ำนั้นหางตาของตนเองก็เหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับแมวตัวหนึ่ง
"เจ้าแสบ~ มานี่นะมาให้เราอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย"เด็กสาวคนนั้นพูดพร้อมกับวิ่งไล่จับเจ้าแมวตัวนั้น ที่เหมือนจะวิ่งมาหาผม
เมี๊ยว~
นั่นไงไลควานลินเดาผิดเสียที่ไหนล่ะ เจ้าแมวที่เด็กสาวคนนั้นกำลังไล่จับอยู่กำลังวิ่งมาทางเขา และกำลังคลอเคลียอยู่ตรงบริเวณขาอยู่
"ว่าไงหื้ม เจ้าตัวแสบทำไมหนีเค้าออกมาแบบนั้นกันหื้มม"เอ่ยพูดกับแมวอย่างหยอกล้อ
"อ้าว.... แมวรุ่นพี่หรอคะ"เด็กสาวคนที่วิ่งไล่จับแมวอยู่นั้น วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมที่กำลังเล่นกับแมวตัวนี้อยู่
"อ๋อป...เปล่าหรอกไม่ใช่แมวฉัน"นางฟ้า.. นางฟ้าชัดๆคำเดียวที่ผุดออกมาจากหัวไลควานลิน ที่ตอนนี้มองหน้าของเด็กผู้หญิงคนนี้อยู่ แก้มกลมๆ ใบหน้าขาวสวย ริมฝีปากสีสวยได้รูป ดวงตากลมโต แบบนี้แหละควานลินชอบ..
"อ๋อ...งั้นหรอคะ ตอนแรกฉันก็นึกว่าพี่เป็นเจ้าของแมวซะอีกนะเนี่ย"เธอพูดแล้วเอามือลูบหัวเจ้าแมวตัวที่ผมกำลังอุ้มอยู่
"คงเป็นเธอสินะที่เข้าไปตามหาแมวในสวนโรงเรียนน่ะ"
"รุ่นพี่รู้ได้ไงคะ?"
"ก็ตอนนั้นฉันนอนอยู่ที่สวนนั่นเลยได้ยินน่ะ"
"อ๋อ..."
"เธอรู้มั้ยว่าเธอทำฉันตกใจ นึกว่าอาจารย์เวรมาเดินตรวจ"
"ฮ่าๆ ขอโทษรุ่นพี่ด้วยนะคะที่ทำให้ตื่น
"แต่รู้แล้วอย่าเอาไปฟ้องใครนะ ไม่งั้นฉันจะขโมยแมวเธอ"
"ไม่ใช่แมวฉันซะหน่อย รุ่นพี่จะขโมยทำไมคะ"เด็กสาวคนนั้นพูดติดตลกพร้มกับหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ
"น่ารัก..."ชิบหายเผลอพูดอะไรออกไปเนี่ย
"ว่าไงนะคะรุ่นพี่"
"อ๋อเปล่าๆ พี่ชื่อควานลิน ไลควานลิน ม.ปลายปีสาม"
"ค่ะ ฉัน ยู ซอนบี ม. ปลายปีสองค่ะ"
"เมื่อกี้ฉันได้ยินแว่วๆว่าเธอจะอาบน้ำให้เจ้านี่หรอ"
"ใช่ค่ะ พี่มีอะไรรึเปล่า? "
"เปล่านน่ะแค่ช่วยอาบด้วย"
"อ่อ! เอาสิคะกำลังจะหาคนช่วยอยู่พอดี มันดันวิ่งออกมาซะก่อน"เด็กสาวพูดแล้วกลั้วหัวเราะ
"อาบที่ไหนนำพี่ไปสิ เดี๋ยวเราจะได้กลับบ้านไวๆ"
"หลังห้องน้ำค่ะ"เธอตอบแล้วเดินนำไป
เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงบริเวณที่จะใช้อาบน้ำให้กับ เจ้าแมวเหมียวตัวนี้แล้วนั้น ควานลินจึงวางแมวไว้ที่บริเวณพื้นข้างๆก๊อกน้ำ
"พี่คะช่วยจับเจ้านี่ไว้ทีนะคะ เดี๋ยวฉันจะเปิดน้ำล้างตัวมัน"พูดขณะที่ก้มหน้าหยิบอุปกรณ์อาบน้ำของแมวตัวนี้ออกมาจากกระเป๋า
"เธอมาดูมันบ่อยหรอ? "ด้วยความสงสัยจึงเอ่ยปากถามคนที่กำลังทำความสะอาดตัวเจ้าแมวตัวนี้อยู่
"ค่ะ ฉันมาดูมันบ่อยมากเพราะสงสารมันตั้งแต่ตอนที่เจอกัน"
"มันน่าสงสารขนาดนั้นเลยหรอ"
"ค่ะ มันถูกเจ้ายอลกูหมาหน้าโรงเรียนกัดฉันเลยช่วยมันเอาไว้"เด็กอะไรน่ารัก แถมยังจิตใจดีอีก ควานลินคิด
"แล้วทำไมไม่เอาไปเลี้ยงล่ะ--โอ๊ย!อย่าดิ้นสิเจ้าบ้า"
"เอาไปเลี้ยงได้ก็ดีสิคะ--เสร็จแล้วเจ้าแมวน้อย"เธอว่าพร้อมกับใช้ผ้าขนหนูเช็ดขนมัน
"ทำไมล่ะ? "
"น้องชายฉันแพ้คนแมวน่ะค่ะเลยเลี้ยงเจ้านี่ไม่ได้"เธอบอกแล้วทำหน้าเศร้า
"ฉันรับไปเลี้ยงให้เอามั้ย? หรือเธอจะหาเจ้าของให้มัน"ไม่รู้อะไรที่ดลใจให้ควานลินพูดประโยคนี้กับคนที่พึ่งจะรู้จักกัน จะบอกว่าถูกชะตาก็ว่าไม่เชิง หยุดมองยัยเด็กนี่ไม่ได้เลยแฮะ...
"พี่เลี้ยงได้หรอคะ"เธอเงยหน้าขึ้นมาจากการเช็ดขนให้เจ้าตัวยุ่งที่กำลังเพลินกับการถูกเช็ดขน
"เลี้ยงได้แหละ บ้านฉันไม่ได้มีใครเเพ้ขนแมว"
"งั้นพี่ช่วยรับเจ้านี่ไปเลี้ยงด้วยนะคะ ขอบคุณค่าา"เธอพูดแล้วฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจ
"จะไปหามันก็ได้นะ ถ้าว่างๆน่ะ"
อ่า... อยากจะบ้าตายนี่เราพูดอะไรออกไปเนี่ย...
차가운 이 도시 위에서
ในเมืองที่แสนเหน็บหนาวเช่นนี้
Can’t you be my lady
ช่วยมาเป็นผู้หญิงของผมไม่ได้เหรอ
딴 생각은 말고
ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว
Baby 내 손을 꼭 잡아 오직 너 뿐야
จับมือผมไว้นะ ผมมีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น
하루 종일 너만 기다려도 좋아
ต่อให้ต้องรอคอยคุณทั้งวันผมก็ทำได้
ตอนนี้ผ่านมาประมาณเดือนนึงแล้วครับที่ผมรับเจ้าแมวตัวนี้มาดูแล ยอมรับเลยครับว่าผมไม่ค่อยชอบเลี้ยงสัตว์เท่าไหร่ แต่เพราะถูกชะตากับเจ้านี่รวมถึงเจ้าของจำเป็นอย่างอยู่ซอนบีด้วยมั้ง(?)
อ่อ! เจ้านี่มีชื่อด้วยนะครับ มันชื่อเจ้าเพนนีล่ะครับ น่ารักมั้ยล่ะ❤
ติ้ง!
ในขณะที่ผมกำลังคิดอะไระเพลินๆอยู่นั้นเสียงการแจ้งเตือนจากแอพพิเคชั่นยอดฮิตอย่างไลน์ก็ดังขึ้น ผมอมยิ้มทันทีเมื่อเปิดหน้าจอขึ้นมา
นางฟ้าซอนบี
today
นางฟ้าซอนบี
พี่ควานลินวันนี้พี่อยู่บ้านป่าว
01:55pm
LaiLai🔥
อยู่ๆ
จะเข้ามาหายอลกูหรอ?
01:55pm
นางฟ้าซอนบี
ช่ายยย เดี๋ยวเราเข้าไปน้าาา
ไม่ได้ไปหามันตั้งอาทิตย์กว่าแล้ว
คิดถึง
02:01pm
LaiLai🔥
แล้วไม่คิดถึงฉันบ้างหรอ
02:05pm
ผมกดส่งด้วยไปหน้าที่เปื้อนยิ้ม
นางฟ้าซอนบี
ตลกล้ะพี่
อย่าลืมลงมาเปิดประตูบ้านให้ฉันด้วยล่ะ
02:06pm
LaiLai🔥
โอเคครับ
02:06pm
ผมตอบกลับเธอพร้อมกดล็อคหน้าจอมือถือของตัวเอง แล้วเดินไปยังห้องครัวซึ่งแม่งของผมกำลังทำขนมอยู่ในนั้น
"แม่คร้าบบบ"
"ว่าไงจ้ะ"
"เดี๋ยววันนี้ซอนบีจะเข้ามาหาเพนนีนะครับ"
"โอเคจ่ะ ว่าแต่น้องเขาจะอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันมั้ย"แม่ละสายตาจากเตาอบแล้วถามผม
"น่าจะนะครับ เดี๋ยวผมถามให้"เพราะยัยเด็กนั่นมาบ่อยมากครับ มาบ่อยจนแม่ของผมนั้นนับเป็นลูกสาวอีกคนไปแล้วล่ะ แต่ผมอยากให้แม่รับน้องเขาเป็นฐานะอื่นแทน....
ก็ฐานะลูกสะใภ้ของครอบครัวไลยังล่ะครับ
ฮิฮิ...
"ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับแม่เดี๋ยวลงมาช่วยจัดขนม"
"เดี๋ยวก่อนสิควานลิน"ในขณะที่ผมกำลังจะก้าวขึ้นบันไดนั้น เสียงของแม่ก็เรียกไว้ก่อน
"ครับ? "ผมหันหน้ามาทำหน้าสงสัยให้แม่
"กับหนูซอนบีนี่ถึงไหนแล้ว"โถ่แม่... ถามงี้ได้ไงอ่ะครับ มันตอบยากนะครับ
"ถึงไหนอะไรครับแม่"ผมตอบคำถามของแม่อย่างติดตลก
"อย่าทำเป็นแกล้งไม่รู้เรื่องหน่อยเลยลูก แม่รู้นะว่าแกคิดอะไรกับน้อง"แม่ว่าแล้วใช้สายตามองมาที่ผมอย่างกรุ้มกริ่ม
"ก็เรื่อยๆอ่ะครับแม่ น้องยังไม่รู้ว่าผมชอบเลย"เด็กอะไรก็ไม่รู้บื้อชะมัด
"อยากได้เขามาเป็นแฟนก็รีบซะนะ ก่อนที่จะมีใครตัดหน้าไป"
"ครับแม่"
"ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวน้องเขามาแล้วจะเหม็นตัวลูกเอา"ผมหัวเราะแล้วเดินขึ้นบันไดเพื่อไปจัดการอาบน้ำและทำธุระส่วนตัวของตนเอง
เมื่อผมจัดการธุระของตนเสร็จแล้ว จึงเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านก็พบกับซอนบี เธอกำลังนั่งคุยอยู่กับคุณแม่ของผมอย่างออกรสออกชาติ
"สมัยพี่เขาเด็กๆนะ หู๊ยยยซนอย่าบอกใครเล..--"
"อะแฮ่มๆ นินทาอะไรผมกันครับสองแม่ลูก"ผมแกล้งกระแอมออกมาแล้วพูดหยอกล้อแม่และซอนบี
"อะไรจ้ะ แม่ก็แค่เล่าเรื่องเราตอนเด็กๆให้ฟังเฉยๆแค่นั้นเอง"แม่หัวเราะออกมาเบาๆ"แม่ไปล่ะ จะเอาขนมไปส่ง อยู่บ้านดีๆล่ะควานลิน"แม่พูดแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าครัวไป
"อย่ากลับดึกนะครับแม่!"ผมตะโกนบอกแม่
"พี่ควานลิน"หลังจากที่แม่เดินเข้าครัวไปได้ไม่เท่าไหร่เสียงเรียกของคนข้างกายก็ดังขึ้น
"ว่าๆ"
"เพนนีอยู่ไหนนน"ยัยเด็นี่ถามหาแมวทันทีที่เห็นหน้าผม
"น่าจะสวนหลังบ้านมั้ง ลองไปหาสิ"ผมตอบและลุกขึ้นเดินนำน้องเขาเข้ามา
"ซอนบี"
เมื่อผมกับน้องเดินมาถึงสวนหลังบ้านมาผมจึงเอ่ยเรียกน้องเขาเอาไว้
"คะ?"
"คือ...เอ่อ.."ผมอึกอัก
"ว่าไงคะ"
"คือ...พี่....ชอบเราอ่ะ"ผมหลบตาน้องเขาด้วยความเขิน
"หือ...พี่ควานลินพูดเล่นป้ะเนี่ย ฮ่าๆ"น้องหัวเราะออกมาอย่างเอาเป็นเอาตาย
คือน้องครับ ที่พี่พูดคือความจริงนะครับ
"เออพี่ล้อเล่นๆ ลืมๆไปเถอะ ฮ่าๆ"ผมแกล้งพูดแล้วหัวเราะกลบเกลื่อน โอ้ยเจ็บปวดเด้อณ จุดๆนี้
"ตกใจหมดนะเนี่ย"เออน้องตกใจ แต่พี่เสียใจโอเค๊?
เมี้ยววว
เสียงร้องเรียกของเจ้าเพนนีทำให้ผมและซอนบีหันไปมอง
"เจ้าเพนนี~"
เสียงร้องของเจ้าเพนนีที่ยัยเด็กนี่ตามหาก็ดังขึ้นอย่างกับรู้งาน ทำให้เขาและซอนบีต้องหันไปมอง
"เล่นกับเจ้านี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปทำการบ้านก่อน"เขาโกหกหรอก ที่จริงเขาจะขึ้นไปทำใจเรื่องเมื่อกี้ก่อน เหมือนรู้สึกตันๆในหัวยังไงก็ไม่รู้
"โอเคค่ะ"เธอตอบรับ
"ค่ะ"
Crazy 애타는 이 마음
บ้าหน่า คุณกำลังทดสอบใจผมอยู่สินะ
Girl I need your love
สาวน้อย ผมน่ะต้องการความรักของคุณที่สุดเลย
오 나의 여신 You are my angel
คุณนางฟ้าของผม คุณนั่นแหละคือนางฟ้าของผม
머리부터 발끝까지
ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า
너만 보여 반짝반짝
มีแค่คุณเท่านั้นที่ดูเปล่งประกาย
You ooh ooh ooh ooh my angel
คุณนางฟ้าของผม
어디 가지마 내 곁에 있어
ช่วยอยู่กับผมตรงนี้อย่าหายไปไหนเลยนะ
ตั้งแต่ที่ผมบอกชผมบอกชอบซอนบีไปตอนนั้นผมก็ไม่ได้เจอหน้าน้องอีกเลย พอทักไปน้องก็ตอบว่าต้องทำรายงายบ้าง ติดธุระกับครอบครัว จะหนึ่งอาทิตย์แล้วนะ ออกมาเจอพี่หน่อยสิพี่คิดถึงนะ
ผมพาตัวเองเดินมานั่งที่เดิม ที่แรกที่ผมได้เจอน้องซึ่งนั่นก็คือสวนหลังโรงเรียน แต่ตอนนี้ผมไม่ได้โดดเรียนนะ เพราะโดนยัยซอนบีห้ามโดด ผมนอนหลับตาพลางนึกอะไรเพลินๆอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงคุ้นๆแว่วเข้ามา
"ค่าพี่ รู้แล้วหน่าาา"
เอ๊ะ! เสียงคุ้นมากเลย เสียงเหมือนซอนบีเลยอ่ะ หูกูฝาดป้ะเนี่ย
"โห้ยย พี่ก็เราดูแลตัวเองได้หน่า
เนี่ยคิดถึงน้องเขาจนเบลอแน่เลยกู หูถึงฝาดเนี่ย...
ตั้งสตินะควานลิน ตั้งสติ
"อ้าว! พี่ควานลิน"แหน่ะ.. หลอนเกินไปแล้ว ตั้งสติหน่อยเด้อควานลิน
"เห้พี่! ได้ยินมั้ยเนี่ย"ผมลืมตาขึ้นมาก็เจอกับซอนบี ที่วันนี้ใส่ชุดแปลกหูแปลกตากว่าเดิม
"ทำไมใส่ชุดแบบนี้อ่ะ"เมื่อตั้งสติตัวเองได้แล้วผมจึงถามน้อง
"พอดีมีแข่งแสดงละครอ่ะ"น้องว่าอย่างงั้น
"สวย...."พูดแล้วเหม่อมองคนตรงหน้าอย่างเพ้อฝัน วันนี้ซอนบีใส่ชุดเดรสกระโปรงยีนส์พร้อมกับติดโบสีแดง หน้าตาที่สวยหวานอยู่แล้วพอโดนเครื่องสำอางแต่งแต้มบนใบหน้า ก็ขับมห้ดูสวยหวานราวกับนางฟ้าตกสวรรค์
นี่ผมไม่ได้อวยนะ พูดจริงๆ
"อะไรเนี่ยพี่ อยู่ๆมาชมเดี๋ยวฉันก็ลอยกันพอดี"
"เอ้าก็พูดจริงอ่ะ จะให้บอกว่าไม่สวยก็ดูไม่จริงใจเกินไป"ผมว่าแล้วลอบมองหน้าน้อง ผมเห็นน้องหน้าแดงด้วยอ่ะะ
"ฮ่าๆก็เว่อร์ไปพี่"
"ไม่เว่อร์หรอกก"
"แข่งเสร็จแล้วหรอ?"
"อื้มใช่ เสร็จแล้ว"
"ไม่คิดจะบอกพี่เลยหรอ"ผมทำเสียงเศร้า
"ขอโทษน้าาา เราเห็นพี่มีงานเยอะเราก็เลยไม่กล้าบอก"ก็จริงอย่างที่น้องพูดนะ ช่วงนี้งานผมเยอะมาก ถ้าน้องบอกผมคงได้ทิ้งงานมาดูน้องแน่ๆ
"..."
"โกรธเราหรอ พี่ควานลิน"น้องว่าพร้อมกับยู่ปากอย่างน่ารัก
แกล้งงอนไปงั้นแหละ อยากแกล้งเฉยๆฮิฮิ
"งั้นเดี๋ยวเราเลี้ยงชานมพี่แก้วนึง หายโกรธเรานะพี่"กล้าเอาของกินมาล่อกันหรอ... บอกเลยว่า...
"โอเค อย่าลืมทำตามที่พูด ไปเปลี่ยนชุดได้แล้วเดี๋ยวไปเรียนคาบ6ช้านะ"
"ค่าา พ่อ"
ผมไม่ได้เห็นแก่กินนะบอกเลย....
Now you know I’m in love
ตอนนี้คุณคงรู้แล้วว่าผมตกหลุมรักคุณ
Believe my life
ดังนั้นได้โปรดเชื่อมั่นในตัวผมนะ
태어나서 처음으로 느낀 사랑
ตั้งแต่เกิดมา ผมก็เพิ่งเคยได้รู้สึกรักเป็นครั้งแรก
ตอนนี้ผมและน้องกำลังเดินมาที่ร้านชานมไข่มุกข้างๆโรงเรียนที่น้องบอกไว้ตอนพักเที่ยง
"พี่ควานลิน..."
"หืมว่า"
ในขณะที่เดินอยู่นั้นน้องก็เรียกชื่อผมขึ้นมา ทำให้ผมที่กำลังแอบมองหน้าน้องอยู่นั้นสะดุ้ง
"ที่พี่บอกชอบฉันไปวันนั้นอ่ะ ฉันรู้นะว่าพี่พูดจริงๆ"อยู่ๆน้องก็ขุดเรื่องนี้ขึ้นมา ขุดขึ้นมาทำไม๊! คิดแล้วยังsadอยู่เลยนะเนี่ย
"อืมพี่พูดจริงๆ มันอาจจะดูเร็วไปหน่อยแต่พี่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลย ไม่เคยยุ่งเรื่องของคนที่ไม่รู้จักกัน แต่เราเป็นคนแรกนะที่พีเขาไปยุ่งเรื่องของเราอ่ะ"ผมพูดพรางเกาท้ายถอยของตัวเองแก้เขิน
"หรอ..."
"อื้ม''
"ถ้าฉันจะบอกว่า.. ฉะ... ฉก็รู้สึกไม่ต่างกันล่ะ"น้องหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับผมด้วยใบหน้าแดงๆนั่น
อ่า... ให้ตายสิน่ารักเป็นบ้าเลย เลิกน่ารักทีได้มั้ย
"..."
"ที่จริงฉันไม่ได้ติดธุระอะไรพวกนั้นหรอก ฉันโกหก ฉันแค่หาเรื่องหลบหน้าพี่เฉยๆแหละ ฉันนึกว่าฉันจะเลิกคิดถึงพี่แต่ให้ตายสิ ฉันคิดถึงพี่มากกว่าเดิมอีก"เขินเลยอ่ะ น้องบอกว่สคิดถึง
"พี่ก็เหมือนกัน"ผมพูด
"... "น้องเงียบ
"งั้น... "
"คบกันนะ:) "
"ค่ะ พี่ควานลิน:) "
ไม่กงไม่กินมันแล้วชานมไข่มุก ตอนนี้ขอกินน้องก่อนได้มั้ยนะ❤
오 나의 여신 오 나의 여신
คุณนางฟ้าของผม คุณนั่นแหละคือนางฟ้าของผม
니가 있어 나는 완전체
แค่มีคุณอยู่ด้วยกัน ตัวผมก็สมบูรณ์แบบแล้ว
오 나의 여신 오 나의 여신
คุณนางฟ้าของผม คุณนั่นแหละคือนางฟ้าของผม
니가 있어 우린 완전해
แค่มีคุณอยู่ด้วยกันพวกเราก็สมบูรณ์แบบแล้ว
Cr.xxx monster
END.
ซอนบี=ซอนโฮ
ยอมรับได้มั้ยว่ามันไม่ค่อยตรงกับเพลง
ยากมากเลยอ่ะเพลงนี้ คือฟีลมันน่าจะแบบแอบรักคนดังอ่ะ แต่ชุ้งแต่งได้แต่แบบนี้เอาแบบนี้ไปก่อนแล้วกันเนอะ สุดท้ายนี้ขอให้สนุกกับเรื่องที่เราเขียนขึ้นมานะคะ คัมซาาา ปล1.เนื้อเพลงตัดมาบางส่วนเด้อค่าา ปล.2เรารีบปั่นมากเลยค่ามันเลยไม่เชื่อมกันขอโทษนะคะ🙇
ติดแท็กกันได้ที่
#เรื่องสั้นวันละวีคลฮ
เหงาๆก็คุยกันได้ที่
@b__bim
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น