Memoey in the home.
Week4:random location
Little:Memory in the home
Location:home
'เพราะบ้านหลังนี้คือความทรงจำที่สุดท้ายของเราสอง'
"ตกลงคุณควานลินจะขายบ้านหลังนี้ ใช่มั้ยครับ"เสียงของชายวัยกลางคนดังขึ้นภายในบ้านขนาดกลางหลังหนึ่ง
"ครับ ขายเลยครับ"ควานลินเอ่ยตอบกลับชายคนนั้นไป พร้อมกับมองไปรอบๆตัวบ้าน
"ครับคุณควานลิน เดี๋ยวผมจะลงป้ายประกาศขาย แล้วก็ตามเว็บไซด์นะครับ"
"ครับ ส่วนเรื่องถ้าขายได้ค่อยตกลงเรื่องเปอร์เซ็นอีกทีนะครับ"
"โอเคครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ ขอบคุณที่ไว้ใจให้เราจัดการเรื่องนี้ด้วยนะครับ"
"เห้อ..."
เมื่อชายคนนั้นเดินออกไปได้สักพัก ควานลินจึงถอนหายใจออกมาด้วยความอดกลั้น แล้วจึงกวาดสายตามองไปรอบๆบ้านอีกครั้งด้วยสายตาเศร้าหมอง
"ขอโทษนะ...พี่ทนไม่ได้จริงๆ"ขณะที่มองอยู่นั้น ก็เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาอย่างต้องการจะบอกให้ใครซักคนได้รับรู้ในคำพูดของตนเอง
.
.
.
.
"ไงมึง เป็นไงบ้างยังไม่ตายใช่มั้ย"เสียงของคนปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง แต่ดันขัดแย้งกับรูปประโยคที่พูดออกมา
"อืม...กูโอเค"ควานลินตอบกลับปลายไป แต่ความจริงในใจของเขานั้นจะไม่โอเคมากๆก็ตาม
"อย่ามาตอแหล ไอสัส"คนปลายสายก่นด่า"กูรู้ว่ามึงไม่โอเค ควานลิน"
"อือ มึงก็รู้อยู่แล้วนี่ไอ้แดนแล้วมึงจะถามให้มันได้อะไรขึ้นมา"
"ก็กูกลัวมึงคิดสั้นอีก..."
"ฮ่ะๆ ไม่แล้วมึงกูคิดได้แล้ว"
"ก็ดีแล้ว"
"...."
"เออมึงจะขายบ้านหลังนั้นจริงๆหรอวะขอถามหน่อย"หลังจากที่เกิดความเงียบขึ้น แดเนียลจึงเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้น เพราะเห็นว่าเสียงของควานลินนั้นเงียบไป
"อืม.. กูจะขายกูตัดสินใจแล้ว เพราะถ้ากูยังเก็บบ้านหลังนี้ไว้อยู่ กูจะไม่มีทางยอมรับความจริงได้แน่ๆ"เพราะบ้านหลังที่เขากำลังประกาศขายนั้น มันมีความทรงจำหลายๆอย่างที่ถ้ายังฝืนที่จะอยู่คงมีแต่ความโศกเศร้าเสียใจเป็นแน่
"แต่มันเป็นเรือนหอของมึงกับน้องนะ"
"อืม"ควานลินตอบกลับแล้วเดินไปรอบๆบ้าน เพื่อตรวจดูความเรียบร้อยต่างๆภายในบ้าน
"อืม? แค่อืมเนี่ยนะ"คนปลายสายพูดขึ้นอย่างเสียงดัง
"ถ้ามึงมาเป็นกู มึงจะร้ว่าทำไมกูถึงขาย"ควานลินเอ่ยเสร็จ ก็กดตัดสายจากเพื่อนสนิทที่ลงทุนโทรมาจากอีกฝากโลกด้วยความเป็นห่วง
เมื่อกดวางสายจากเเดเนียลไปแล้วนั้น ควานลินก็เดินมาหยุดที่ห้องๆห้องหนึ่ง ซึ่งห้องนั้นก็คือห้องนอน ห้องที่มีแต่กลิ่นอายความทรงจำอันแสนหอมหวานของเขาและภรรยา
"พี่ควานลิน"เสียงหวานดังขึ้นที่ข้างหู มำให้ควานลินที่กำลังนอนหลับพักผ่อนอยู่บนเตียงนั้นรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
"อือ..ครับซอนโฮ ปลุกพี่ตื่นแต่เช้าเลยนะ"เมื่อควานลินลืมตาตื่นขึ้นก็เอ่ยถาม คนที่มาปลุกด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"เค้าจะมาชวนพี่ไปกินข้าวเนี่ย แล้วมันก็ไม่ได้เช้าแล้วนะ มันสายแล้วต่างห่างล่ะ!!"ซอนโฮว่า ก่อนที่จะชี้มือไปที่นาฬิกาเรือนสวยข้างหัวเตียงที่บอกเวลา ว่าตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงสิบนาทีแล้ว
"โอ๋เอ๋ๆ พี่ขอโทษครับที่ตื่นสาย พอดีเมื่อคืนพี่ทำงานดึกไปหน่อย"
"เราจะโกรธพี่ เพราะพี่เป็นแบบนี้นี่แหละ เราบอกแล้วว่าให้พักบ้าง ลางานซักวันก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย"
"ก็ที่พี่ทำงานดึกๆแบบนี้เพราะจะได้ มีเวลามาอยู่กะคุณหม่ามี้ แล้วก็ลูกเจี๊ยบตัวน้อยๆที่นอนอยู่ในท้องคุณหม่ามี้ซอนโฮยังไงล่ะครับ"ควานลินพูดพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง แล้วดึงตัวคุณภรรยาคนสวยของเขาลงมานั่งบนตักพร้อมกับลูบไล้มือตัวเองไปที่หน้าท้องของซอนโฮที่นูนขึ้นมาอย่างแผ่วเบา
"ฮื่ออ"ว่าที่คุณแม่จากตอนแรกที่โมโหว่าที่คุณพ่อยู่นั้น พอเจอสัมผัสนี้ก็ครางฮื่ออกมาอน่างชอบอกชอบใจในการกระทำของเขา
"หืมม ทำไรไว้เยอะแยะจังคะซอนโฮกลัวพี่ไม่อิ่มหรอไง"ควานลินที่อายน้ำเสร็จแล้วนั้นเดินมาถึงที่โต๊ะอาหารเอ่ยถามด้วยความสงสัย ว่าทำไมภรรยาคนเก่งของเขาถึงได้ทำอาหารไว้เยอะขนาดนี้
"ฮี่ๆก็ลูกบอกว่าหิวนี่หน่า ซอนโฮเลยเลยทำให้ลูกกิน"
"ลูกหรือเรากันแน่ หื้ม"พูดแล้วหมั่นไส้ ควานลินเลยบีบจมูกโด่งรั้นของคนรักอย่างไม่ออมแรง
"ฮื่ออ เจ็บนะ"ควานลินมองคนข้างกายที่ตอนนี้เอามือลูบจมูกตัวเองป้อยๆ ด้วยแววตาหลงใหล
"มองอะไรพี่ควานลิน ไปกินข้าวเดี๋ยวนี้เลย"ว่าที่คุณแม่เอ่ยไล่ควานลิน
"โอเครับๆ ไปแล้วๆ"
เมื่อทานข้าวกันเสร็จแล้วนั้นควานลินและซอนโฮก็ย้ายตัวเอง จากในบ้านออกมานั่งข้างนอกบ้านเพื่อรับลมและดูบรรยากาศในรอบบ่ายๆ
"พี่ควานลิน"
"หือ ว่าไงครับซอนโฮ"ควานลินที่กำลังนั่งอ่านตารางงานของตัวเองในอาทิตย์หน้าอยู่นั้นเอ่ยตอบรับคนที่กำลังนอนอยู่บนตักของเขา
"เค้าอยากเห็นหน้าเจ้าหนูแล้ว"
"รออีกนิดเดียวเนอะ เดี๋ยวเขาจะได้มาอยู่กับเราแล้ว"อีกนิดเดียวเท่านั้นเองที่ลูกของเขาทั้งสองจะได้มาเจอพวกเขาทั้งสองคน
"พี่ไปทำงานก่อนนะซอนโฮ อยู่บ้านคนเดียวก็ดูแลตัวเองดีล่ะ อย่าซนนะรู้มั้ย"ควานลินเอ่ยพร้อมกับลูบหัวคนรักอย่างเป็นห่วง เพราะใกล้จะคลอดแล้ว
"รู้แล้วหน่า.. เค้าจะไม่ดื้อไม่ซน~"
"ให้มันจริงอย่างที่พูดเถอะเรา"
"สัญญาเล้ยย"
"ดีมาก เดี๋ยวเย็นนี้พาไปกินพิซซ่านะครับ"
"คับ รีบๆกลับมานะคับป่าป๊ะ เสี่ยวเฟยจะรอป่ะป๋า"ซอนโฮแกล้งดัดเสียงเด็กเล็กเพื่อหยอกล้อ ว่าที่คุณพ่ออย่างควานลินให้อารมณ์ดีก่อนไปทำงาน
"พี่ไปก่อนนะ"ควานลินเอ่ยลาพร้อมกับดึงซอนโฮเข้ามากอด
"ตั้งใจทำงานนะครับพี่ควานลิน!"
"คุณควานลินครับ เดี๋ยวบ่ายนี้เรามีนัดทานข้าวกับคุณโซยอนนะครับ"
"..."
"คุณควานลินครับ"
"..."
"คุณความลินครับ!!!"
"ห้ะ!!มีอะไรหรอครับพี่ซองอุน"ควานลินสะดุ้งสุดตัวเฮือก
"ผมจะบอกว่าบ่ายนี้มีนัดทานข้าวกับคุณโซยอนนะครับ"ซองอุนพูดย้ำเตือนควานลินอีกครั้ง
"ครับพี่ซองอุน"ควานลินรับคำ
"วันนี้คุณควานลินดูเหม่อแปลกๆนะครับ"
"เป็นอะไรรึเปล่า บอกผมได้นะครับ"
"อ่อเปล่าหรอกครับ ผมแค่เป็นห่วงซอนโฮน่ะครับ พอดีเขาอย่บ้านคนเดียวด้วย"
"นั่นสินะครับ ท้องแก่ใกล้คลอดแล้วด้วย"ซองอุนตอบ
"ครับนั่นแหละที่ผมเป็นห่วง ยิ่งชอบออกไปข้างนอกคนเดียวบ่อยๆด้วย"ควานลินพูดแล้วยิ้มออกมาจนคุณเลขาที่ยืนอยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามไปด้วย
"งั้นจะให้ผมเลื่อนนัดบ่ายนี้มั้ยครับ"ซองอุนเอ่ยเสนอผู้เป็นเจ้านายและน้องชายของตนเอง
"ครับดีเลย เลื่อนไปเป็นอาทิตย์หน้าแทนนะครับ"เมื่อได้ยินดังนั้นควานลินจึงรีบตอบตกลงอย่างรวดเร็ว
"โอเคครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"เมื่อหมดหน้าที่ของตนเองแล้ว ซองอุนจึงเอ่ยขอตัว
"เห้อ คิดถึงสองแม่ลูกที่บ้านจังเลย"ควานลินบ่นออกมาเบาๆขณะที่กำลังเซ็นเอกสาร
ครืด ครืด ครืด
ในขณะที่นั่งตรวจดูเอกสารอยู่นั้น แรงสั่นจากเครื่องมือสื่อสารที่วางไว้ข้างกันกับเอกสารก็เรียกความสนใจจากควานลินให้กดรับ เมื่อเห็นรายชื่อที่ปรากฎขึ้นมา
"ว่าไงครับ ซอนโฮ"เมื่อกดรับแล้วควานลินจึงกรอกเสียงลงไป
"เอ่อ..คุณใช่ญาติคุณซอนโฮรึเปล่าครับ"แต่เสียงที่ตอบกรับมาไม่เสียงของซอนโฮ
"ครับ.. ผมเป็นสามีของเขาครับ"เสียงของควานลินเริ่มสั่นพร่า
"คือผมโทรมาจากทางโรงพยาบาลนะครับ ขอให้ญาติทำใจดีๆไว้ก่อนนะครับ"
"คุณซอนโฮและเด็กในท้องเสียชีวิตแล้วนะครับ เนื่องจากถูกรถชน ซึ่งตัวของผู้เสียขีวิตนั้นเสียเลือดมากก่อนที่จะมาถึงที่นี่ ทางเราเสียใจจริงๆครับที่ไม่สามารถ ยื้อชีวิตเขาไว้ได้ ขอโทษด้วยนะครับ"หลังจากที่คุณหมอเอ่ยจบก็เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางลำตัวของเขา เป็นไปไม่ได้
"ไม่จริง..."
"ไม่จริง!!!!"
เฮือก!
"พี่ขอโทษซอนโฮ ถ้าวันนั้นพี่กลับไปก่อนเรื่องแบบนี้คงจะไม่เกิด..."
End
เราขอโทษด้วยนะคะถ้าอ่านไม่รู้เรื่อง
คือเรารีบมากจริงๆ งานกองท่วมหัวท่วมตัวมาก
แต่ถ้าว่างเราจะกลับมาเพิ่มเนื้อหานะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ🙏
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น