อีจันทร์ #เรื่องสั้นวันละวีคลฮ
Little:อีจันทร์เอ๋ย
Week3-My stary 💀
Tag: #เรื่องสั้นวันละวีคลฮ
Note:เป็นAU Thai เช่นเคยค่า น้องซอนเป็นผญ.นะคะ
ซันหรือจันทร์ - ซอนโฮ
กล้า -ควานลิน
หมอก-มินฮยอน
แดน-แดเนียล
ลูกหยี-แดฮวี
'คุณเคยสาบานอะไรในชาติที่แล้วมั้ย...'
"ที่นี่ที่ไหนกัน น่ากลัวชะมัดเลย"หญิงสาวพูดกับตัวเองเบาๆแล้วเดินตามทางเปลี่ยวร้างที่ปราศจากผู้คน สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้หลายต้นทำให้บบรยากาศน่ากลัวขึ้นกว่าเดิม
ครืนนน!
แต่เดินไปได้ไม่นานนัก ท้องฟ้าจากที่เคยมืดอยู่แล้วก็มืดลงไปอีก พร้อมกับลมกระโชกห่าใหญ่ที่พัดเข้ามา เคล้าคลอไปกับเสียงของนกแสกที่กำลังเกาอยู่บนต้นไทร ทำให้หญิงสาวที่กำลังหวาดกลัวนั้นหวาดกลัวขึ้นไปอีก
''อีจันทร์เอ๋ย''จู่ๆเสียงเรียกชื่อก็ดังขึ้น เธอไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใครจึงหันหลังไปมองเผื่อจะมีคนผ่านมา แต่กลับไม่พบใคร
"เสียงใครกันน่ะ.."
''จันทร์ของพี่...''เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง
"คุณคะช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วยค่ะฉันหลงทาง"เธอร้องขอความช่วยเหลือเมื่อได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง
"ยอดรักของพี่.. จำพี่ไม่ได้หรอ พี่กล้าไง พี่กล้าผัวเอ็งไง"ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับปรากฏกายขึ้นมาตรงหน้าของหญิงสาว ฉับพลันเธอก็ต้องขมวดคิ้วสงสัยกับคำถามของชายหนุ่มตรงหน้า
"เอ่อ..คะ? ขอโทษนะคะฉันจำไม่ได้หรอกค่ะ คุณคงจำคนผิดแล้ว อีกอย่างแฟนของฉันก็ชื่อหมอกนะคะ คุณคงจำผิดจริงๆ"เธอเอ่ยตอบคนตรงหน้าอย่างกล้าๆกลัว
"ไม่!! ข้าจำคนไม่ผิด เจ้าคือจันทร์เมียรักของข้า!!"
"ฉันชื่อซัน ไม่ใช่จันทร์เจินอะไรของคุณหรอกนะ"
"แล้วคุณเป็นใคร ฉันไม่รู้จักแล้วฉันจะไปเป็นเมียคุณได้ยังไง"เธอละล่ำละพูดออกไป
"เป็นคนที่เอ็งเคยสาบานว่าจะอยู่ด้วยกันไงล่ะ!!!"ชายหนุ่มตรงหน้าที่จากตอนแรกมีลักษณะ เหมือนคนธรรมดา ได้แปรเป็นร่างของซากศพ จากใบหน้าที่หล่อเหลาน่าหลงไหลก็กลายเป็นเน่าเฟะมีหนอนซอนไซออกมาจนไม่เป็นที่น่ามอง แถมมีกลิ่นเน่า ที่ส่งกลิ่นเหม็นคลุ้งตลบอบอวนไปทั่วบริเวณ กำลังเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวที่ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว
"อย่าเข้ามานะ ฉันกลัวแล้ว อ...ยากได้อะไรบอกฉันมาเถอะนะเดี๋ยวทำบุญไปให้นะ"เมื่อเห็นว่าซากศพตรงหน้านั้นเริ่มจะขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวจึงพนมมือไหว้อย่างหวาดกลัว
"ข้าไม่อยากได้บุญ!! ข้าอยากได้เจ้า! อีจันทร์ มาอยู่กับกูซะเถอะ!!"มัดไหมหลับตาแน่นแล้วคิดถึงบทส่วนต่างๆนาๆ
"มาอยู่กับข้าเถอะนะแม่ยอดรักของพี่ ฮ่าๆ"ชายหนุ่มที่ตอนนี้ได้กลายเป็นซากศพอันน่าสยดสยองพูดขึ้นพร้อมแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็นพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ แม้ว่าเธอจะสวดบทสวดมนต์บทไหนก็ไม่ได้ช่วยอะไรเธอได้เลย
"ไม่!! ฮือ....แค่กๆ ช่ว...ยด้วย..อัก.."
เฮือก!!!
03:15
"ฝันอีกแล้วหรอวะ..."ร่างบางบ่นเบากับตัวเองแล้วหันไปมองนาฬิกาข้างเตียงตัวเองก็พบว่า เธอตื่นขึ้นมาในตอนตีสามสิบห้านาที ดั่งเช่นเดิมในหลายๆครั้งที่เธอหลับสนิท
"อือ...ซันเป็นอะไรทำไมยังไม่นอน"แรงขยับทำให้คนข้างกายที่กำลันนอนอยู่ เอ่ยถามขึ้นตัวเพราะคนข้างกายขยับ
"คือเราฝันร้ายอ่ะหยี... ในฝันมันน่ากลัวมากๆเลย เค้าบอกว่าเค้าจะเอาเราไปอยู่ด้วย"เธอว่าด้วยน้ำเสียงสั่นๆ "เค้าบอกเราว่าเราเคยให้คำสาบานกับเค้าไว้"
"หือ...บ้าหน่าใครจะมาเอาแกไป เครียดอะไรหรือเปล่า?"
"แต่เราฝันแบบนี้เหมือนตอนที่พี่แดนกับพี่อังคาร..."เธอหยุดพูดไปซักพักนึงแล้วจึงพูดออกมา "ตายเลยนะ..."
"นอนเถอะแก แกคงเครียดๆเรื่องสอบแน่ๆ"เพื่อนสนิทของเธอพูดปลอบพร้อมลูบไหล่เพื่อนของตัวเองเบาๆ
"อื้อ โอเคๆเราอาจจะคิดมากไปเองจริงๆก็ได้"ซันเอ่ยบอกเพื่อนของตนเองเพื่อให้เพื่อนได้รับความสบายใจ ถึงแม้ว่าในใจเธอนั้นจะไม่ได้คิดเหมือนที่พูดเลย
.
.
.
.
บรรยากาศในตอนเช้าเป็นอะไรที่เธอชอบนัก เพราะจะได้เดินออกไปรับลมและไอแดด แต่กลับกันทำไมวันนี้บรรยากาศมันช่างหดหู่มากนักในสายตาเธอ บรรยากาศดูหดหู่เหมือนในฝันของเธอเลย
"ซัน"เสียงของลูกหยีเพื่อนสนิทของเธอเอ่ยเรียกชื่อของเธอ
"ซัน!!!"เมื่อเพื่อนสาวตรงหน้าไม่เอื้อนเอ่ตอบรับเธอมานั้น เธอจึงเรียกชื่อเพื่อนของเธออีกครั้งอย่างเสียงดัง
"ห๊ะ..อะ..มีอะไรหยีเรียกเราซะดังเลย"เธอสะดุ้งสุดตัวเพราะเสียงเรียกของเพื่อนสนิทของตัวเอง
"ก็เราเรียกแกตั้งสองรอบแล้วแกยังไม่หันเลย เป็นไรรึเปล่า?"
"อ๋อ เปล่าหรอกเราแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ"เธอตอบกลับไป
"จริงหรอ"คนข้างกายเอ่ยพร้อมกับทำหน้าอย่างไม่เชื่อ
"จริงสิ แกนี่ก็"เธอหัวเราะเบาๆให้กับความไม่เชื่อของเพื่อนตนเอง
"โอเคๆเราเชื่อก็ได้"จนสุดท้ายลูกหยีก็ยอมเชื่อตนเอง
"แล้วนี่มีอะไรหรอถึงได้มาเรียกเรา"เธอเอ่ยถามเพื่อนเพราะนี่ก็เป็นเวลาเก้าโมงเช้าแล้ว และเป็นเวลาที่ลูกหยีเพื่อนของตนนั้นต้องไปเรียน
"คือ...เอ่อ..."คนข้างกายเอ่ยตะกุกตะกัก เมื่อเธอเอ่ยถาม
"หือ? มีอะไรหรือเปล่าหยี"เมื่อเพื่อนสนิทของตัวเองไม่ยอมพูดออกมาเสียที จึงเอ่ยเร่ง
"มีคนเค้าบอกกันว่า พ..พี่หมอก ต...ตายแล้ว"เมื่อเพื่อนของตัวเองเอ่ยประโยคนั้นออกมาจากจนจบ เธอก็ทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง
"ม...ไม่จริงอ่ะ"ตอนนี้เธอเเถบไม่มีแรงจะพูดหรือจะถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่ได้รับรู้ เกิดขึ้นอีกแล้วหรอ... มันเกิดขึ้นอีกแล้วกับการที่เธอจะมีแฟนกี่คน ทุกคนจะต้องตาย
"แล้ว..ฮึก..พี่เขาตายเมื่อไหร่ ท..ทำไมไม่บอกกัน ฮึก"
"เมื่อวานตอนเช้า..."
"ที่เดิมใช่มั้ยหยี!! ศาลพระภูมิใต้ต้นไทรข้างๆหออีกแล้วใช่มั้ย!!"เธอตะโกนถามเพื่อนด้วยใบหน้าอันบิดเบี้ยวเนื่่องจากการร้องไห้
"ใช่...ที่เดิมที่พี่แดนตาย"ลูกหยีเอ่ยตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสงสารเพื่อนอย่างจับใจ เพราะตนเป็นคนเดียวที่รับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเพื่อนของตนเองทุกอย่าง
"ฮือ...ฮึก...หยี เราผิดอะไรเราไปทำอะไรหรือเปล่า ทำไมเราต้องมาเจอแบบนี้"เธอร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร "เราไม่เคยไปทำอะไรให้ใครเลย ทำไมเค้าต้องทำแบบนี้กับเราด้วย"
"ไม่ต้องร้องไห้แล้ว พี่เค้าไปดีแล้ว"เพื่อนสาวเอ่ยพร้อมกับกอดปลอบ เพื่อให้เพื่อนตัวเองคลายความโศกเศร้า
"แกว่ามันจะใช่คนในฝันนั้นหรือเปล่าวะที่ฆ่าพี่เค้า..ฮึก!"เอ่ยถามกับคนที่กอดปลอบอย่างอ่อนแรง
"แกอย่าคิดมากเลยหน่า มันอาจจะเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของพี่เขาก็ได้นะ"ลูกหยีพูดพรางลูบหัวเพื่อนตัวเอง
"ไม่!ลูกหยี ฉันว่ามันต้องใช่แน่ๆมันนั่นแหละฆ่าพี่หมอก ฮึก.."
"อะไรทำให้แกคิดแบบนั้นล่ะ"ลูกหยีเอ่ยถามอย่างสงสัย ว่าเพราะอะไรเพื่อนของเธอจึงคิดแบบนัั้น ถึงแม้ว่าเธอจะรับรู้เรื่องทุกอย่างแต่เธอว่าเธอน่าจะยังรู้ไม่หมดเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้
"ตอนนั้น...ก่อนพี่แดนตายฉันฝันเหมือนเมื่อคืนที่ฉันเล่า เขาบอกว่าเขาชื่อกล้า แล้วเขาก็จะมาเอาฉันไปอยู่ด้วย แล้วเขาก็บอกอีกว่าถ้าไม่ไปอยู่กับเขาก็อย่าหวังว่าจะมีความสุข ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้เชื่ออะไรแต่พอเช้ามา... พี่แดนก็ตาย"
"ต้องเป็นมัน... ต้องเป็นมันแน่ๆ''จู่ๆเธอก็พูดขึ้นแล้ว เธอก็รีบลุกพรวดพราดแล้ววิ่งออกจากห้องไป ทิ้งให้ลูกหยีนั่งงงอยู่กับการกระทำอันแสนรวดเร็วของเพื่อนตัวเอง
"ซัน!จะไปไหน ซัน!กลับมาก่อนใจเย็นๆนะ"ลูกหยีเมื่อได้สติกลับมาแล้ว จึงรีบวิ่งตามเพื่อนของตัวเองลงไปยังชั้นล่างของหอ
"ไอ้เหี้ยมึงจะเอายังไงกับกู!! ห๊ะเหี้ยมึงต้องการอะไรจากกูอีก ไอ้ผีชั่วไอ้มึงพรากความรักของกูไปอีกแล้วหรอ!!! มึงสนุกมากใช่มั้ย!! กูอยากสาปแช่งมึงเหลือเกินไอ้ผีนรก ฮือ..ไอ้เหี้ย!!"เมื่องลงมาถึงเธอก็ตรงปรี่เขาไปที่ต้นไทรที่มีศาลพระภูมิตั้งอยู่ แล้วตะโกนด่าอย่างแค้นเคือง จนคนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้นมองเธออย่างสงสัย
"ซันพอแล้ว คนมองหมดแล้ว ใจเย็นๆนะ"ลูกหยีที่ตามมาเอ่ยรั้งเพื่อนเอาไว้ เพราะซันในตอนนี้ทำท่าเหมือนจะเข้าไปพังศาลตรงหน้าให้สิ้นซาก
"แต่มันพรากคนที่ฉันรักไป ฉันเชื่อว่าต้องเป็นมัน! ไอ้ผีนรก!!"เธอก่นด่าศาลตรงหน้าอย่างแค้นเคือง ถึงแม้จะสงบลงมาแล้วบ้างนิดเดียว
"เราทำอะไรไม่ได้แล้วซัน ปล่อยวางเถอะนะซัน เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น"คนข้างกายเอ่ยพูดขึ้นอย่างต้องการจะปลอบประโลม
"ฮึก.. ก็ได้ฉันไม่อะไรแล้วก็ได้ ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ผีนรก สักวันฉันจะเอาหมอผีมาไล่แก จำไว้!"เธอว่าอย่างโกรธแค้นแล้วเดินจากไป โดยที่ไมรู้ว่าที่ตนพูดไปทั้งหมดนั้นแล้วมีวิญญาณที่อยู่ตรงนั้นรับรู้ทุกอย่าง
"หึ เดี๋ยวก็รู้อีจันทร์ ถ้าเอ็งไม่ตายตามมาอยู่กับข้าก็หวังว่าเจ้าจะมีความสุขกับผัวใหม่เอ็งเลย..."
"ข้าจะตามจองล้างจองผลาญความรักของเอ็งทุกชาติไป อีจันทร์ ฮ่าๆ"
_____________________________________________
Talk:มันแปลกไปมั้ยอ่ะ5555 ฮือออยากรู้ เพราไม่เคยลองแต่งอะไรแบบนี้เลยมันต้องแปลกแน่ๆเพราะเราด้นสดเลยอ่ะ คือจริงๆให้เพื่อนที่ชิปด้วยลองอ่านนะ เพื่อนบอกโอเคแต่เหมือนเราจะไม่ค่อยโอเคกับมันนิดหน่อย ติได้นะคะเราไม่ว่าเลย ไม่รู้ว่าจะสนุกมั้ยแต่ขอคุณที่อ่านนะคะ รักๆๆคนที่เข้ามาอ่านทุกคนเลย อย่าลืมไปติดแท็กบอกเล่าสู่กันฟังหน่อยเด้อ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น